Θα ‘ναι σκοτάδι και θα διασχίζω το σαλόνι με γυμνά πόδια στο παγωμένο μάρμαρο ανάμεσα σε σκορπισμένα φύλλα σου. Πάνω στα άπειρα τετράδιά σου. Θα χω λυτά τα μαλλιά μου και θα μυρίζει φωτιά. Ανήσυχη φωτιά παντού. Τα τελευταία ξύλα στο τζάκι θα σιγοκαίνε. Κάπου εδώ θα σε ξεχνώ μες τα φώτα της Αθήνας που σιγοκαίει κι αυτή μαζί μας. Θα σε ξεχάσω και σήμερα κι ύστερα θα σε αδειάσω ποτήρι κόκκινο κρασί, με μιαν αμφιβολία πως ίσως ποτέ δεν με κατάλαβες, ολόιδια με την δική σου, ποτέ σίγουρος πως ήμουν εγώ.
