31.8.11

Au revoir


24.8.11

To die among strangers my love

ξέρεις κάτι;
δεν ξέρω αν θέλεις να ξέρεις
την εχω τη δύναμη μα τη φυλάω
δεν θελω να ξερεις
καιρό τώρα κοιμάμαι 3 ωρες τη μέρα
τις νύχτες τις θέλω δικές μου
εσύ φταις για όλα
το άκουσες
δεν ήθελα
δις ις ε φέιλιουρ εν δατς οοολ μάιν

κι όσο δε θέλω να ξέρεις δε σταματάς
4 το πρωί ξυπνάει πεινασμένο τo ζώο εντός μου
κατεβάζω τα ρολά δε το θέλω το φως. ανοίγω μια μπύρα.
όταν δε δουλεύω αισθάνομαι άχρηστη στο 'χα πει
μιλάς σαν άντρας είχες πει
και σταμάτησα κάποτε.
Γίναμε Βαβέλ, δεν καταλαβαινόμασταν πια.
έκτοτε ..pioneer to the falls my love
παρατηρώ γύρω μου τους σωρούς χαλασμένα πράγματα
κι είμαι στο κέντρο.
τα όμορφα δε τ'αγγιζω.
το μονο που ξερω ειναι οτι δε φοβαμαι.
για τα υπόλοιπα δεν έχω ιδέα.
υπεριμημένες αλήθειες
ξέρεις ότι δε με νοιαζει.
ξέρω ότι θα το πληρώσω.
ξερεις ότι δεν εχω πολλά να χάσω.
τα σημαντικά χάθηκαν ήδη.
"Να ζήσεις τη ζωή που σου δόθηκε.." είπες θυμάμαι.
I could do everything and I could throw them all
those two could happen both
and that's my secret my love






18.8.11

Merely human


photo: Elif Karacok

I gave in to your plea,
And replaced you with verse.
I am chanting sonnets on life-gone, and hope-not,
I am befriending maxims that could soften the pain,
I am reciting all shocks,
I rehearse acid rain.
But,
to a poet,
I can’t give you away. I just can’t.
To the poetry, I can.
To a poet,
I can’t.

I gave you the keys
To a bright set of days,
Short of lies and pretence and entire of free ways.
I exchanged your sweet touch with new books on the shelf,
For your mornings alone, born again to yourself.
I became the worst traitor to heart and to soul,
For your freedom concrete, undisturbed, new and whole.
But,
to a free spirit,
I can’t give you away, I just can’t.
To your freedom, I can.
To a free spirit,
I can’t.

I gave you the codes
to true colors and scents,
I came up with new senses,
Made for you and enhanced.
I was nailed to my faith, did the deed and then, left.
Now you have your own means,
you don’t need my palette.
I gave you up to creation I surrendered to art
But,
to an artist,
I can’t give you up. I just can’t.
To creation, I can.
To an artist,
I can’t.

I gave in to your will
And erased all my needs,
I escorted out hope and I much love you still,
Turned my half to a whole, far from you, with your thought,
From respect to your truth, what is ‘You’, mine or not.
Passed you on to the world, all the seas, all of land.
But,
to a face,
I can’t pass you on. I just can’t.
To the round world I can.
To her round face, I can’t.

με όλο το θάρρος





14.8.11

Δέκα


...Δέκα...
ώρες κρεμασμένη στους δείκτες του ρολογιού.
μίλια με μοναδική αποσκευή ένα πακέτο marlboro, ταχύτητα και σύννεφα που κολλάν στα λεπτά και δυσκολεύεσαι να τους βρεις σχήμα ή όνομα, όλα κατευθυνόμενα στο κεφάλι σου, με φόρα..
Μίλια με κόκκινα μάτια, και η απόφαση της στιγμής,
και δε φαντάστηκε κανείς τους ποτέ πως θα ήταν το ίδιο.

...Δέκα...
λεπτά για να φύγουν από το σπίτι ακόμη αγκαλιά στο αστροσκοτάδι.
Κι εκείνη δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτα. Όσο μπορούσε εγκλώβιζε τη στιγμή που τόσο περίμενε χωρίς να την ξέρει, σ'ενα τώρα που δεν θα της το έπαιρνε τίποτα.

-Χριστίνα μου, αγάπη μου, το πίστευες ποτέ ότι θα κρύβομαι για να ρθω να σε συναντήσω;
-Σςςς
της τράβηξε το χέρι πιο σφιχτά γύρω απ΄τη μέση του, το φιλούσε,
νύχτα ακόμη και μόνοι τους, τόσο ολόκληροι μαζί που δεν τους ξεχώριζες
ναι το τόσο μοναδικό ένα
-Χριστίνα μου, αγάπη μου πες μου, πες μου σε παρακαλώ πως μ'αγαπάς!
-Σ'αγαπώ.
-Πες μου πως δε σταμάτησες ποτέ!
-Ποτέ.
...Δέκα...
-Ξέρεις Χριστίνα μου πόσο σ'αγάπησα, πες μου ξέρεις;
-Ξέρω.
-Δεν ξέρεις - και θέ μου πότε θα σε ξαναδώ...κράτα με πιο σφιχτά κράτα με!

δεν εύχεται ποτέ τίποτα, αν σου απαντούσε ειλικρινά έχει μία,
μα δεν τολμά ποτέ να την κάνει, μη τύχει και την ακούσει.

...Δέκα...
μετά τις επτά πρωινή.
Για πρώτη φορά τον άφησε στο αεροδρόμιο και δε βούρκωσε.
Όταν το αίμα παγώνει δεν μπορείς, αυτός της το ΄χε μάθει.
Χωρίς ερωτήσεις ή απαντήσεις γιατί δεν οφελούν πουθενά όταν νιώθεις
πως ξεπερνάς τον εαυτό σου,
όλες τις ώρες, την κάθε στιγμή, όπως τότε, όπως πάντα, αυτός της το 'χε μάθει.
Να θες να διαλυθείς, να βλέπεις τον εαυτό σου να χάνεται σκόνη.
να τον βλέπεις στον άλλο
να σου λείπεις κι εσύ

"Είσαι το παιδί μου"

...Δέκα...
μετά τις οκτώ
τρία
τσιγάρα
σκέψεις και συναισθήματα χορεύουν τανγκό
και έξι σελίδες γράμματα
σ'αυτό το ίδιο σπίτι που δεν ήταν ποτέ του πιο άδειο.

εσύ μου το 'χες γράψει..
πάνε δέκα χρόνια και κάτι..

1.8.11

Σκέψεις θερινής νυχτός


Ο,τι μπορεί να αποτελέσει τέχνη εμπνέεται από απόλυτο κενό.
Το ολόκληρο τίποτα.