Σκέψεις

Η πρώτη σκέψη της μέρας που ξεκίνησε ήταν να ξαναδώ με τα μάτια μου
πως λιώνει στην άκρη ο χρωματιστός αυτός χρόνος, ο χρόνος που πέρασε.

Δεν τον ακούω μέσα μου εδώ και κάποια λεπτά.

σκέψη δεύτερη..
την αφήνω στο κρεββάτι.

σκέψη τρίτη
μ'ακολούθησε τελικά.


Σαν μεσημέριασε για τα καλά, μας σέρβιρε όλους όπως κάθε μέρα, με περισσή ευχαρίστηση.

Έστεκε μέσα, πίσω απ'το πάσο της κουζίνας και περίμενε να ολοκληρώσουμε, όπως κάθε μέρα.

Όταν μας είδε να αρχίζουμε ο καθένας τη δική του κουβέντα πλησίασε διστακτική.
Δεν μίλησε σε κανένα και με κινήσεις μηχανικές που όσο κι αν παρατηρούσα μήπως βρω μια αλλιώτικη, βαθειά μέσα μου ήμουν σίγουρη ήμουν πως πάλι θ'απογοητευόμουν.
Όλα ηταν ένα χθες, μα ταινία σ'επανάληψη.

Το ξύλινο τραπέζι καθαρό πια, όπως πριν.
Ακούμπησε τον καφέ και το παγωμένο νερό μου στα δεξιά.

Είχε από ώρα ξεκινήσει να φυσσά στο μπαλόνι.
Οι υπόλοιποι έκαναν να πάνε μεσα.
Εγώ παρέμεινα εκεί να χαζεύω απέναντι τον πίνακα.
Να σκοτεινιάζει ο ουρανός και μαζί του το βλέμμα και τα δυο σε κορνίζα.

Σκέψη τέταρτη ξυλώθηκε σαν κλωστή που με βία τραβάς και κόβεις για να ξεκινήσεις να μπαλώνεις μετά.

Σκέψη πέμπτη οι δυο μας πάλι.

Κάπου πριν το έξι ξαφνιάζομαι.
Ανοίγει η πόρτα που λίγο πριν έκλεισαν.

Διακριτική όπως πάντα, με ρώτησε αν μπορεί να καθήσει κοντά μου.
δεν είχε υπάρξει φορά να της αρνηθώ.
δεν είχε υπάρξει στιγμή να μ'ενοχλήσει.
με ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο όποτε βρισκόμασταν μόνες με ηρεμούσε πολύ.
κατάφερνε να διώχνει σκούρα σύννεφα και σκέψεις σαν να κρατούσε μαγικό ραβδί.
μόνο με εκείνη την ηρεμία..

Θέλω να πάω ένα ταξίδι.
Τώρα νοιώθω σαν να βρίσκομαι σε άδεια ένα χρόνο.. σαν να μην έχω σκοπό να γυρίσω πίσω.
Κι απ΄την άλλη νοιώθω πως οι εκκρεμότητες είναι τραγικά πολλές κι εγώ σκορπώ τον καιρό μου σαν να μην είναι δικός μου καιρός"

Η κατάληξη που είχε η σκέψη αυτή μου έφερε ένα βάρος που κουβαλάω ακόμα"

Στην έβδομη σκέψη, σιγουρεύτηκα πως κάπου κλείνει η πόρτα αυτού του κόσμου.

σκαλίζοντας το μωσαϊκό,

ξεπηδούν εναλλακτικές,

κολλάς τα χείλη στο τζάμι

να ρουφήξεις λίγο αέρα απ' τον έξω

σαν αποσκευή που κανείς δεν αναζήτησε

κάνεις κύκλους παρατημένος σε κάποιο ιμάντα

σφραγισμένος, δεμένος σφιχτά

κάθε αργή στροφή του παλιού ξύλινου ανεμιστήρα

σαν αγκίστρι που σε τραβάει απ'την κοιλιά σε κάθε σου κίνηση

να μείνεις εδώ, ακούς;

άλλη μια μέρα σήμερα,

θα τα καταφέρεις, θα δεις.

ένα zero ποστ