Ξεκινώντας από το σπίτι το πρωι βάζω ν' ακούσω Δίεση.

Ενημερώνομαι για τις προσκλήσεις που δίνουν και παίρνουν για τα προεκλογικά πάρτυ σε νυχτερινά κέντρα της παραλίας.

Φαντάζομαι ματωμένες λευκές σελίδες με κατακόκκινους φιόγκους να πετάνε μπροστα μου και να κολλούν στο τζάμι του αυτοκινήτου

Κάποιες σκέψεις της πασχαλίτσας μου κράτησαν συντροφιά μέχρι το γραφείο.

Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό.

Δεν μπορεί.

Ανισόπεδα

Μια ιστορία που χτίστηκε
όπως να ΄ναι για ν'ακουμπήσει
ο χρόνος
κι είναι αυτό το τέλειο
έγκλημα η καθημερινότητα..
Έμεινε μόνος κι ακίνητος μες
στο σκοτάδι από φόβο μην αγγίξει τη σιωπή τους ..

...Όποιος γερνάει μόνος του ακούει τις πέτρες να μιλούν..

Αταίριαστα

Κουρασμένος απ'τον έξω κόσμο
ξαναμπαίνει κάποτε στο δέρμα του..

Ψέμματα

μια φορά προσευχήθηκες, όχι πως πίστεψες και ποτέ.
απλώς δεν έμενε και τίποτα άλλο.


τώρα γελάς και λες εγώ είμαι εδω.
χθες όμως ήμουν;
χορός που δεν μπορείς να σταματήσεις οι σκέψεις
χθες
ναι, τώρα δεν μπορείς.

φύλλα ημερολογίου οι μέρες που γυρνάν και τώρα σίγουρα δεν συμβαίνει τίποτα.
όσο και να τρέξεις

μόνο μουσικές, μουσικές και λευκά φουσκωμένα πανιά ξετυλίγονται
ταξιδεύουν ίσως για πρώτη τους φορά τόσο γρήγορα.

κι ούτε μπροστά σου να κλάψεις μπορείς.
ούτε αυτό. όρθιος σκοπός που ξεπήδησε από πίνακα.
κάηκα μέσα σ'εκείνη τη φύση που έτρεχα να της ξεφύγω ξενυχτούσα με το κλάμα των δέντρων.

και τώρα εδώ. για όσο.
πόση ειρωνεία;
.

και έδειχνα να πιστευω τόσο την αλήθεια που κρατούσα κρυμμένη
θα 'θελα να πιστευω.
θα 'θελα.

θα 'θελα να μην έφευγα όταν οι σκέψεις σου πλησίαζαν απειλιτικά κοντά μου.
θα '΄θελα και σ'ένα ποστ να ήμουν πιο ξεκάθαρη. για μια φορά.

τώρα δεν με νοιάζει.

τόσο μπορώ.
εκείνο το λυπημένο βράδυ

είχα με τη ζωή μου να κάνω.
είχα με μ'ενα να κάνω και τώρα ακόμα πιο πολύ.
ήμουν και είμαι κατά βάθος εγώ.
όχι αλλος, κανείς άλλος

σέρνω σε τσουβάλι τις μνήμες και τραγουδώ τον ήχο του
με το χέρι σου στο μαγουλό μου
πεθαμένες λέξεις. σιχαμένες λέξεις
όσο μ'άγγίζω πονάω.
κι είναι άλλος ο πόνος αυτός
χειρότερος

ο ορός μου είχε για μέρες χρώμα μπλε μα κανένας γιατρός δεν το είδε.
έτσι ήρθα.


τελικά ξέρω να λέω ψέμματα, με συγχαίρω

δείκτες

Δρόμοι που χάθηκα,
γωνιές που στάθηκα,
δάκρυα που πίστεψα,
παιχνίδια στο νερό.
πικρό το βράδυ φτάνει.

Οι διακοπές κάνουν καλό

Διακοπές χωρίς εγχειρίδιο, τί σόι διακοπές μπορεί να ΄ναι;
Όποιος ξέρει, ας πει.
Γιατί οι διακοπές, κάνουν καλό.

μια ακόμα.

Ήταν ήδη τρεις και το γνωστό μπαρ θα έκλεινε σε περίπου δεκαπέντε λεπτά.
ίσα ίσα προλαβαίναμε για ένα τελευταίο σφηνάκι.
Η Ε. έβαλε σε όλους.

-Θα φύγεις τελικά;
-Δεν έχω ιδέα.
-Και πότε θα μάθεις;
-Καμία ιδέα.
Γέλασε, δεν άκουσε και κάτι καινούργιο.

Αγκαλιαστήκαμε κι είπαμε καληνύχτα.
Αλλάξαμε δρόμους.
Θα τα λέγαμε ξανά..όποτε.

λέω απόψε θα κοιμηθώ με το τραγούδι που με ξυπνάει,
θα ανάψω γύρω σου κεριά
και θα κάτσω δίπλα σου.
με τα δυο μου χέρια θα σε κρατώ απ΄τους ώμους.
θα τα τυλίξω έπειτα γύρω σου..
.. στην τελευταία σου ανάσα
..θα μείνω να παρατηρώ τα μελανιασμένα σύν νεφα
στα παγωμένα σου μάγουλα
..απόψε δεν θα συμβαίνει τίποτα.


όταν μείναμε οι δυο μας πλησίασε, μου χάιδεψε τον ώμο και μου ψιθύρισε στ'αυτί:

"να πας"
έρχομαι λοιπόν.

Γ. Σταύρου

"Θεσσαλονίκη"

Radiohead - Creep

I wish I could

come

closer

κρυφά

-να σ'αγαπήσεις.
-μα..
-κι άλλο,
πιο πολύ

να θυμάσαι
δεν είναι καθετί μεγάλο απαραίτητα κακό

και πρέπει να 'ρθεις τόσο κοντά,
και είμαι τόσο μακριά από εμένα.

που, πως;

πως, πως;

--

Σκέψεις

Η πρώτη σκέψη της μέρας που ξεκίνησε ήταν να ξαναδώ με τα μάτια μου
πως λιώνει στην άκρη ο χρωματιστός αυτός χρόνος, ο χρόνος που πέρασε.

Δεν τον ακούω μέσα μου εδώ και κάποια λεπτά.

σκέψη δεύτερη..
την αφήνω στο κρεββάτι.

σκέψη τρίτη
μ'ακολούθησε τελικά.


Σαν μεσημέριασε για τα καλά, μας σέρβιρε όλους όπως κάθε μέρα, με περισσή ευχαρίστηση.

Έστεκε μέσα, πίσω απ'το πάσο της κουζίνας και περίμενε να ολοκληρώσουμε, όπως κάθε μέρα.

Όταν μας είδε να αρχίζουμε ο καθένας τη δική του κουβέντα πλησίασε διστακτική.
Δεν μίλησε σε κανένα και με κινήσεις μηχανικές που όσο κι αν παρατηρούσα μήπως βρω μια αλλιώτικη, βαθειά μέσα μου ήμουν σίγουρη ήμουν πως πάλι θ'απογοητευόμουν.
Όλα ηταν ένα χθες, μα ταινία σ'επανάληψη.

Το ξύλινο τραπέζι καθαρό πια, όπως πριν.
Ακούμπησε τον καφέ και το παγωμένο νερό μου στα δεξιά.

Είχε από ώρα ξεκινήσει να φυσσά στο μπαλόνι.
Οι υπόλοιποι έκαναν να πάνε μεσα.
Εγώ παρέμεινα εκεί να χαζεύω απέναντι τον πίνακα.
Να σκοτεινιάζει ο ουρανός και μαζί του το βλέμμα και τα δυο σε κορνίζα.

Σκέψη τέταρτη ξυλώθηκε σαν κλωστή που με βία τραβάς και κόβεις για να ξεκινήσεις να μπαλώνεις μετά.

Σκέψη πέμπτη οι δυο μας πάλι.

Κάπου πριν το έξι ξαφνιάζομαι.
Ανοίγει η πόρτα που λίγο πριν έκλεισαν.

Διακριτική όπως πάντα, με ρώτησε αν μπορεί να καθήσει κοντά μου.
δεν είχε υπάρξει φορά να της αρνηθώ.
δεν είχε υπάρξει στιγμή να μ'ενοχλήσει.
με ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο όποτε βρισκόμασταν μόνες με ηρεμούσε πολύ.
κατάφερνε να διώχνει σκούρα σύννεφα και σκέψεις σαν να κρατούσε μαγικό ραβδί.
μόνο με εκείνη την ηρεμία..

Θέλω να πάω ένα ταξίδι.
Τώρα νοιώθω σαν να βρίσκομαι σε άδεια ένα χρόνο.. σαν να μην έχω σκοπό να γυρίσω πίσω.
Κι απ΄την άλλη νοιώθω πως οι εκκρεμότητες είναι τραγικά πολλές κι εγώ σκορπώ τον καιρό μου σαν να μην είναι δικός μου καιρός"

Η κατάληξη που είχε η σκέψη αυτή μου έφερε ένα βάρος που κουβαλάω ακόμα"

Στην έβδομη σκέψη, σιγουρεύτηκα πως κάπου κλείνει η πόρτα αυτού του κόσμου.

σκαλίζοντας το μωσαϊκό,

ξεπηδούν εναλλακτικές,

κολλάς τα χείλη στο τζάμι

να ρουφήξεις λίγο αέρα απ' τον έξω

σαν αποσκευή που κανείς δεν αναζήτησε

κάνεις κύκλους παρατημένος σε κάποιο ιμάντα

σφραγισμένος, δεμένος σφιχτά

κάθε αργή στροφή του παλιού ξύλινου ανεμιστήρα

σαν αγκίστρι που σε τραβάει απ'την κοιλιά σε κάθε σου κίνηση

να μείνεις εδώ, ακούς;

άλλη μια μέρα σήμερα,

θα τα καταφέρεις, θα δεις.

ένα zero ποστ

Τετάρτη, 1

Oλοένα τ' άλογα μασούν λευκά σεντόνια κι ολοένα εισχωρούν θριαμβευτικά μέσα στην Aπειλή.

Δρυς, οξιές, βαλανιδιές, ακούω να σέρνονται στη σκεπή της παλιάς καρότσας όπου ρίχθηκα όπως όπως να φύγω.

Ξαναπαίζοντας ένα έργο που γυρίστηκε κάποτε στα κρυφά και πάλιωσε χωρίς να το έχει δει κανένας.

Γρήγορα. Προτού ξεθωριάσουν οι εικόνες. Ή σταματήσουνε άξαφνα κι η ταινία η φθαρμένη κοπεί.