9.30 π.μ. -Έχεις κανένα που γιορτάζει ? -..Όχι, κανένα

κάνω απόψε την όμορφή, ολόδική μου βόλτα σε μέρες εορτών μα δεν βρίσκω το μου.
γιατί σήμερα γιορτάζουμε, και δεν πειράζει που εσύ λείπεις,
αν αντέξω θα πιω και για σένα. όπως τότε.. αλλά να σου πω κάτι ..
τώρα που το σκέφτομαι, ίσως μπορώ για λίγο να σε βγάλω από μέσα μου και απαλά θα σε αφήσω στην καρέκλα δίπλα μου, να μην κοιτιόμαστε όμως και με ξαφνιάσεις.. και καταλάβω πως λείπεις.

γιατί σήμερα γιορτάζουμε και άναψα όλα τα φώτα και ας κούναγε το τελευταίο καράβι πολύ..
ναι. δεν ξέρατε πως ο "Ευαγγελισμός" ταξιδεύει? ε? και πέφτει σε καιρό καμιά φορά..
τα χιόνια που έπεφταν, τα θολωμένα τζάμια, ανάσες-ευχές, ένα σωρό υγροί χάρτινοι πύργοι και σχεδόν τίποτα άλλο.
-θα πάμε σπίτι μας μετά, έτσι δεν είναι? θα γυρίσουμε σπίτι μας, έ?
μόλις κάνουμε την εξέταση θα γυρίσουμε?
-και βέβαια δεν γυρίσαμε.

γράφω για τα μάτια σου που παίζανε όποτε στο ζητούσα, για τους μαλάκες τους γιατρούς..
που η δόση ήταν ισχυρή και που δεν υπήρχε περίπτωση...
που το βούλωσαν.. γιατί ήταν όλοι τους εκεί.
που επέμενα και παίζαμε ώρες το παιχνίδι μας, που και εγώ πίστευα ακόμα και ακόμα..
γράφω γιαυτόν που όταν από λάθος ξύπνησες προσπαθούσε να κρατήσει το κορμί σου, το γεμάτο θυμό και ένταση μην σπάσεις τα καλώδια που σε έκλεβαν σ'αυτήν την παρτίδα.

για την καριόλα την αδερφή σου που ήθελε να φέρει παπά λέει...!! να σε διαβάζει και το έλεγε
μπροστά σου λίγο πριν ξυπνήσεις, μην χάσει.
γιατί σιχαίνομαι να αναπνέω τον αέρα της.
γράφω μήπως και βρω κάποια φορά αρκετή ψυχή και απλωθώ και ανοιξω εντελώσ και ξεχυθώ

με κίνδυνο να
με παρασύρω

γράφω για τα δάκρυ σου το τελευταίο που πήρες μαζί σου εκείνο το πρωί
για το πλαστικό κουδούνι που έλιωνε σιγά-σιγά μόλις 15 μέρες πριν.

για τη φορεμένη μπλούζα σου που έκρυβα χρόνια και μύριζα μερικά απ' τα δικά μου
γράφω γιατί δεν γυρίσαμε
γιατί φωνάζω και δεν απαντάς
γράφω γιατί πλημμύρισα
γράφω γιατί έτσι μου γουστάρει στο μικρό μου λευκό τετράδιο σε μπλε γραμμές φλέβες.

Απόψε
και ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη

Εντάξει λοιπόν,
1. τρέμω τα αεροπλάνα και νευριάζω με όποιον κοιμάται στις πτήσεις, τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν κάποιος κοιμηθεί πριν την απογείωση ;)
2.σιχαίνομαι τις κατσαρίδες, την αδικία και την λέξη "χαλάλι"
3. ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να τελειώσω ένα κείμενο με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα τον οποιο άρχισα.
4. κλαίω ιδιαίτερα εύκολα, γκρινιάζω όταν έχω κοιμηθεί περισσότερο από ότι θα ήθελα και
5.εδώ και λίγο καιρό ψάχνω απεγνωσμένα ένα ζευγάρι πράσινες γόβες Νο.39 για επισκεφθώ από κοντά τον ναό ;-)
άραγε, έπεισα κανέναν?

allmylife, vroxopoie thanks για την πρόσκληση
και πάσα σε: caesar, alicia, pasxalitsa, perihghths, reganar

Είμαστε άνθρωποι περίεργοι λέει...»
Πολυσύνθετοι. Είμαστε άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ και τόσα χρόνια τώρα, μετά από γεγονότα και καταστάσεις στις ζωές του καθένα, μπορούμε να στεκόμαστε σ’ ένα μπαρ και να παρατηρούμε τρεις ανθρώπους απέναντι να προσπαθούν να βγάλουν ένα πρέπει έξω.
Για μένα υπάρχει bad timing. Φοράει μαύρο μακρύ παλτό, κάθεται δίπλα και παραγγέλνει το ποτό μου, στρέφεται με ύφος ειρωνικό κατά της στιγμής μου, αλλά έμοιαζε πολύ μόνος και ξημερώματα φύγαμε όλοι μαζί.
Για μένα χθες ο κόσμος κρυφά άνοιξε και χώρεσε μόνο δύο. Όποιους δύο.

Όταν λέω δεν υπάρχει πρόθεση. Δεν υπάρχει. Γιατί ακολουθώ τους κανόνες του κόσμου που ήθελα να υπάρχει. Εγώ στο μυαλό μου.
Όταν λέω πως χωράει μια στιγμή όλα αυτά. Τα χωράει. Γιατί ακολουθώ τους κανόνες του κόσμου που ήθελα εγώ να υπάρχει. Εγώ στο μυαλό μου.
Φοβάμαι μην ανοίξω τα μάτια μου κανένα πρωί μεθυσμένη και ο κόσμος αυτός δεν υπάρχει. Θα είμαι σίγουρα μεθυσμένη,
Εγώ όμως που θα χωρέσω μετά? Ποια χρώματα θα φοράω?
Ανησυχώ μήπως με βρει πουθενά αυτός ο άλλος μου εαυτός μου και μου κλείσει το μάτι. Το τέρας.. όχι το δικό μου, το τέρας του βροχοποιού που γεννήθηκε σένα υπέροχο ποστ από μαμά υποψία. Όχι εδώ κοντά. Στον κόσμο το δικό μου.
Για τις μοναδικές αυτές στιγμές μου θα πάρω τα ρίσκα μου και τα ρέστα μου θα τα δώσω σε αυτόν στο καροτσάκι μήπως βρει κανένα απ’τα όνειρά του σε καλή τιμή και τ’αγοράσει.
Δεν γράφω άλλο. Θέλω να κλάψω λίγο με την ησυχία μου.

Στέλνω ανάποδο φιλί νυχτερίδα

Αν τελικά κανείς δεν γιορτάζει σήμερα, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί έχω φάει μισό κιλό γλυκά? σήμερα? ..χμ

να δω πότε θα πάψω να ασχολούμαι με πράγματα που είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν πρόκειται να με ευχαριστήσουν για περισσότερο από πολύ λίγο.

Αν

περπατάς στον δρόμο και πέφτεις σε λακκούβες, πάνω σε ανθρώπους, ζητάς συγνώμη πάντα και πληροφορίες. γράφεις συχνά ανάποδα, πράττεις κιόλας και συνεχίζεις, οδηγείς και μιλάς στο τηλέφωνο πάντα ξεχνάς το hands-free, κλείνεις γρήγορα να προλάβεις το κομμάτι, οι μουσικές στο max, οι στροφές ψηλά όσο νομίζεις ότι αντέχουν και τρέχουμε λίγο σ'αυτήν την ατελείωτη ευθεία που οδηγεί λέει σε μια πόλη, φαντάζεσαι πως θα 'ταν να σταθείς πάνω του, να σκύψεις, να ξαπλώσεις σ'αυτό το καυτό τσιμέντο μπρούμυτα με χέρια και πόδια ανοιχτά και με φιλί διαρκείας να πάρεις λίγη απ'τη ζέστη του, ύστερα τυλίγοντας τα χέρια γύρω από τα γόνατα λαστιχένια ρόδα να γίνεις και να κυλίσεις.
κολλάς με τον ήλιο που γλείφει τη θάλασσα και δειλά πάει να ακουμπήσει στα βουνά μπροστά σου.
σκέφτεσαι τώρα αυτό είναι πολύ όμορφο και εγώ νιώθω πολύ καλά ενώ τα πόδια σου χορεύουν στα πετάλια και τα χέρια βασανίζονται να μείνουν λίγο πιο σταθερά. Συμβαίνει κάτι?

"χαμογελάς όταν σκέφτεσαι πως αν κάποιος σε έβλεπε τώρα θα σε έστελνε σπίτι "να πλύνεις κανά πιάτο"

εχθές ξύπνησα από τη μυρωδιά καμένου ξύλου, σηκώθηκα αργά και πήγα προς τα μέσα, πολύ ησυχία. ήταν όλα σκοτεινά γιατί ήταν ήδη επτά το απόγευμα, είχαμε και διακοπή.. αναζητούσα τη φωτιά μέσα στη νύστα μου και κάποιον που ίσως υπήρχε κάπου εκεί. κανείς. κάποιος μάλλον με σκέφτηκε και την άφησε αναμμένη.. πολύ ησυχία σκέφτηκα ξανά, έβαλα και άλλα ξύλα, έφτιαξα μια γενναιόδωρη κούπα καφέ, έπιασα τον καπνό μου και μάλλον είχα ό,τι χρειάζομαι εκείνη την ώρα. έμεινα να χαζεύω αρκετές ώρες, έξω τη σκούρα θάλασσα ..δεν χόρταινα με τίποτα αυτήν την ηρεμία... μου το χρωστούσε σκέφτηκα αυτή η βροχή και ευχαρίστησα από μέσα μου με ένα χαμόγελο, η ώρα είχε περάσει αρκετά, ο δρόμος έμοιαζε ελκυστικά υγρός και είχε έρθει η ώρα μου, άλλωστε με τον καλό μου φίλο στο mojo πάντα είχαμε κάτι ενδιαφέρον να συζητάμε για ώρες που ποτέ δεν ήταν αρκετές, έτσι ήταν και εχθές, ένα ακόμη γλυκό βράδυ