εχθές ξύπνησα από τη μυρωδιά καμένου ξύλου, σηκώθηκα αργά και πήγα προς τα μέσα, πολύ ησυχία. ήταν όλα σκοτεινά γιατί ήταν ήδη επτά το απόγευμα, είχαμε και διακοπή.. αναζητούσα τη φωτιά μέσα στη νύστα μου και κάποιον που ίσως υπήρχε κάπου εκεί. κανείς. κάποιος μάλλον με σκέφτηκε και την άφησε αναμμένη.. πολύ ησυχία σκέφτηκα ξανά, έβαλα και άλλα ξύλα, έφτιαξα μια γενναιόδωρη κούπα καφέ, έπιασα τον καπνό μου και μάλλον είχα ό,τι χρειάζομαι εκείνη την ώρα. έμεινα να χαζεύω αρκετές ώρες, έξω τη σκούρα θάλασσα ..δεν χόρταινα με τίποτα αυτήν την ηρεμία... μου το χρωστούσε σκέφτηκα αυτή η βροχή και ευχαρίστησα από μέσα μου με ένα χαμόγελο, η ώρα είχε περάσει αρκετά, ο δρόμος έμοιαζε ελκυστικά υγρός και είχε έρθει η ώρα μου, άλλωστε με τον καλό μου φίλο στο mojo πάντα είχαμε κάτι ενδιαφέρον να συζητάμε για ώρες που ποτέ δεν ήταν αρκετές, έτσι ήταν και εχθές, ένα ακόμη γλυκό βράδυ