Είμαστε άνθρωποι περίεργοι λέει...»
Πολυσύνθετοι. Είμαστε άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ και τόσα χρόνια τώρα, μετά από γεγονότα και καταστάσεις στις ζωές του καθένα, μπορούμε να στεκόμαστε σ’ ένα μπαρ και να παρατηρούμε τρεις ανθρώπους απέναντι να προσπαθούν να βγάλουν ένα πρέπει έξω.
Για μένα υπάρχει bad timing. Φοράει μαύρο μακρύ παλτό, κάθεται δίπλα και παραγγέλνει το ποτό μου, στρέφεται με ύφος ειρωνικό κατά της στιγμής μου, αλλά έμοιαζε πολύ μόνος και ξημερώματα φύγαμε όλοι μαζί.
Για μένα χθες ο κόσμος κρυφά άνοιξε και χώρεσε μόνο δύο. Όποιους δύο.

Όταν λέω δεν υπάρχει πρόθεση. Δεν υπάρχει. Γιατί ακολουθώ τους κανόνες του κόσμου που ήθελα να υπάρχει. Εγώ στο μυαλό μου.
Όταν λέω πως χωράει μια στιγμή όλα αυτά. Τα χωράει. Γιατί ακολουθώ τους κανόνες του κόσμου που ήθελα εγώ να υπάρχει. Εγώ στο μυαλό μου.
Φοβάμαι μην ανοίξω τα μάτια μου κανένα πρωί μεθυσμένη και ο κόσμος αυτός δεν υπάρχει. Θα είμαι σίγουρα μεθυσμένη,
Εγώ όμως που θα χωρέσω μετά? Ποια χρώματα θα φοράω?
Ανησυχώ μήπως με βρει πουθενά αυτός ο άλλος μου εαυτός μου και μου κλείσει το μάτι. Το τέρας.. όχι το δικό μου, το τέρας του βροχοποιού που γεννήθηκε σένα υπέροχο ποστ από μαμά υποψία. Όχι εδώ κοντά. Στον κόσμο το δικό μου.
Για τις μοναδικές αυτές στιγμές μου θα πάρω τα ρίσκα μου και τα ρέστα μου θα τα δώσω σε αυτόν στο καροτσάκι μήπως βρει κανένα απ’τα όνειρά του σε καλή τιμή και τ’αγοράσει.
Δεν γράφω άλλο. Θέλω να κλάψω λίγο με την ησυχία μου.

Στέλνω ανάποδο φιλί νυχτερίδα