συνενοχη

πάλι την έψαχνε. νύχτα την έψαχνε πάντα.
δάγκωνε και πλήγωνε τα χείλη της κάθε φορά με την ;iδια μανία. όλη η λύσσα του πάνω της.
και αυτή με ευλάβεια την καλωσόριζε, κάθε φορά και πιο δική της. κάθε φορά με πιο πολύ απ'αυτήν. ίσως την περίμενε, ίσως την ζητούσε. με μια σιωπηλή συγκατάθεση.
εχωνε το στόμα της στο δικο του να την καταπιεί. να την λίωσει αν γινόταν.
να της κλεψει τον αερα. να της πάρει ότι προλάβει. πώς μπορούσε αυτη? πόσες φορές είχε ευχηθεί να μην υπηρχε. αυτή και ότι την θύμιζε γύρω του. έκαιγε το μυαλό του σαν ακουμπουσε αυτή η σκέψη.
να μην προλάβει πάλι να φύγει.
πως προλάβαινε κάθε φορα..
κάθε φορα. πιστη.
κάθε φορά νύχτα
πώς θα άντεχε ως την επόμενη. θα υπήρχε?
με το άρωμά της στα χέρια του τον βρήκε η μέρα που τα μάτια του θα έκρυβαν για πολύ ώρα ακόμα. μην δει κανείς πόσο υποφέρει. σήμερα. πάλι οι δυο μας, ψέλλισε.
το φως σαν πάγος στο στήθος του που απειλητικά έκανε την εμφανισή του πηρε την θέση της με μιας, φώτισε την αδεια μεριά της και τον έβαλε στο κελί του ξανά. στην ίδια χρόνια τώρα φυλακή.
που ίσως τελικά να του άξιζε.