ιπτΑμενα

Είναι φορές σαν κι αυτή που φαντάζομαι πως είναι τόσο μακριά τα πόδια μου που μπορώ από ταράτσα σε ταράτσα να πηδώ χωρίς τίποτα να μου κόβει τη φόρα και να αγγίζω τη θάλασσα μέσα απ΄την τελευταία μου πτώση που φτάνει απέναντι σε μια στεριά. σ’ ένα έρημο νησί που θα μοιάζει με τον ελέφαντα που φανταζόμασταν πως θα ‘ναι και ποτέ δεν πήγαμε ακριβώς γι’άυτό, για να μπορούμε να φανταζόμαστε. και θα ΄μαι λίγο βαριά με το νερό να τρέχει πάνω μου και θα κόβω τα περίεργα λουλούδια που θα βρίσκω και μυρίζουν υπέροχα μα δεν θα ξέρω τα ονόματά τους και έτσι θα τους δίνω δικά μου.. και θα ‘ρχεται το βράδυ και ο ήλιος θα τρέχει να κρυφτεί. και θα λάμπει στην θέση του το φεγγάρι που θα φωτίζει την θάλασσα κι όλα της τα νάζια και θα τονίζει την ηρεμία και την γαλήνη μου και.. θα ανάβουμε μια φωτιά πιο μεγάλη κάθε φορά για είναι δύσκολο να σβήνει.