15.6.07

ιπτΑμενα

Είναι φορές σαν κι αυτή που φαντάζομαι πως είναι τόσο μακριά τα πόδια μου που μπορώ από ταράτσα σε ταράτσα να πηδώ χωρίς τίποτα να μου κόβει τη φόρα και να αγγίζω τη θάλασσα μέσα απ΄την τελευταία μου πτώση που φτάνει απέναντι σε μια στεριά. σ’ ένα έρημο νησί που θα μοιάζει με τον ελέφαντα που φανταζόμασταν πως θα ‘ναι και ποτέ δεν πήγαμε ακριβώς γι’άυτό, για να μπορούμε να φανταζόμαστε. και θα ΄μαι λίγο βαριά με το νερό να τρέχει πάνω μου και θα κόβω τα περίεργα λουλούδια που θα βρίσκω και μυρίζουν υπέροχα μα δεν θα ξέρω τα ονόματά τους και έτσι θα τους δίνω δικά μου.. και θα ‘ρχεται το βράδυ και ο ήλιος θα τρέχει να κρυφτεί. και θα λάμπει στην θέση του το φεγγάρι που θα φωτίζει την θάλασσα κι όλα της τα νάζια και θα τονίζει την ηρεμία και την γαλήνη μου και.. θα ανάβουμε μια φωτιά πιο μεγάλη κάθε φορά για είναι δύσκολο να σβήνει.


12 comments:

veloz said...

kala taksidia
(zileyoume)
:)

elen said...

;)

s_k said...

φωτια με προσαναμμα.για να το σκεφτεις διπλα να τη σβησεις.

(e.i.t.s!)

elen said...
This comment has been removed by the author.
elen said...

με κάτι φλόγες νααααα fuzzy! όπως λές, να το σκεφτείς να την σβήσεις, να μας ζεσταίνει μέχρι να αρχίσει να μας λιώνει.

VROXOPOIOS said...

παραμυθιαζόμαστε;

;-))

elen said...

ενίοτε το κάνουμε ΚΑΙ αυτό. ;)
ξέρεις είναι από τα post που μου έρχονται συχνά στο μυαλό. για την μνήμη μου δεν λέμε..είπαμε τότε.
:)
btw πιο πολύ μέσα είσαι εσύ ή έξω :PP

γιωργος said...

Ηταν και το κείμενό σου που μου το θύμισε μα μόνο μέχρι αύριο το πρωί...

elen said...

:) χαίρομαι.
deal

elen said...

axenbax copy-paste :)

γιωργος said...

Ωραία, μπορώ να το κατεβάσω απο τώρα:P

elen said...

xaxa μαθαίνεις και γρήγορα ;)