μ0β

Περπατούσε με μεγάλα, γρήγορα βήματα, αγχώθηκε για μια στιγμή νομίζοντας πως χάθηκε στα στενά. Ήταν κι αυτοί οι δυο αρκετά περίεργοι, γεροδεμένοι άντρες που είδε να φεύγουν πίσω της. Κάποιος πάνω σε μηχανή προσφέρθηκε να την "πετάξει" μέχρι παρακάτω. Δεν του απάντησε. Περπάτουσε κοιτώντας μόνο μπροστά. Ευτυχώς γρήγορα έφυγε. Συνήθως έτσι κάνουν. Αν και κάπου θα 'θελε ακριβώς να την πετάξει τώρα.

Μπήκε στ'αμάξι και αφού βεβαιώθηκε πως δεν ήταν κανείς τριγύρω έβαλε το κλειδί στη μηχανή μόνο για να παίξει τ'αγαπημένο κομμάτι.Το πάρκινγκ που είχε ένα σωρό αυτοκίνητα πριν, τώρα σχεδόν άδειο. Δυο αυτοκίνητα μόνο, παρατημένα απέναντι σε μια αλάνα από χαλίκι που στα σκοτεινά το 'λεγες και χιόνι. Χιόνι την 17η Ιουνίου όμως?
Πόσο περίεργο θα 'ταν. Ανέβασε το βλέμμα ψηλά σε κάτι ξεχασμένα ρούχα, σε μια ταράτσα, όλα πορτοκαλί, όλα όμοια, σαν το χρωμα του έρημου στενού.
Μ'ευλάβεια αγκάλιασε το τιμόνι. σαν να ταν μωρό. Πέταξε με μιας το τσιγάρο απ'έξω.

Πόσα λίγα και πόσα πολλά μπορεί να σημαίνουν. Ποιος θα βρισκόταν να της πει πόσα?
Ποιον θα άκουγε κι αυτή? Για λίγο, για μια στιγμούλα μόνο, δάκρυσε.
Θα 'ταν που θα'θελε πολύ τώρα να μπορούσε ν'ακουσει μια φωνή ήρεμη, μια ήσυχη φωνή.

Περισσότερο όμως θα 'θελε, να μπορεί να πάρει για λίγο μια φιγούρα, μια σκιά από ενα χαμόγελο. Με μια ανάσα..για λίγο. Και θυμήθηκε μια νύχτα απ'αυτές που τόσο γρήγορα φεύγουν.. Δεν τις καταλαβαίνει τις μέρες.

Δεν φιλιούνται οι άνθρωποι σαν γνωρίζονται.

Μέχρι να τελειώσει κι'αυτό θα πρέπει να το 'χει διαβάσει σκέφτηκε κι άναψε κι άλλο τσιγάρο.

Και να την πάλι. Μια σφιχτή αγκαλιά μόλις πέρασε από μπροστά της από αυτές που σαν στα πάντα παραδομένη σηκώνεις τα χέρια ψηλά και κλείνεις τα μάτια, ξέρεις.. απ'αυτές που τις ακούς μόνο.

Έφυγε..πόσο μακρινή έμοιαζε μέσα σε τόσο λίγο.. Τί θα μπορούσε ν'ακούσει...

Σκούπισε τα μάτια όπως όπως, έβαλε μπροστά τη μηχανή κι έγινε και εκείνη πορτοκαλί με τον δρόμο χωρίς να ξέρει για που ξεκίνησε. Σαν μέσα από όνειρο, βρέθηκε σε μια στιγμή στο αεροδρόμιο. Πρώτη φορά δεν ήξερε γιατί είχε έρθει. Δεν είχε κανέναν να πάρει και κανέναν ν'αφήσει. πορτοκαλί.

Κι εκείνη έπρεπε ν'ακολουθήσει τα σήματα μόνο για Αθήνα. Σταμάτησε αρκετές φορές, ήθελε να μην αφήσει τίποτα απ'έξω. Κανέναν και καμιά. Αυτός ο αέρας, σκεφτόταν καθώς ξεκινούσε πάλι, μακάρι να έπαιρνε μαζί του όλες τις υποψίες , έτσι, σε μια στιγμή.

Επόμενη στάση..πάνω απ'τα φώτα μιας πόλης που όλα τόσο μαζεμένα, τόσο κοντινά το 'να στ'άλλο τόση μοναξιά μαζεύουν, μια ολοστρόγγυλη, στιλπνή, γυάλινη μπάλα. Χορεύοντας απ'άκρη σ'άκρη μέσα σ'άυτό τον πανύψηλο φράχτη στα μάτια σου.

Κι όλα βαμμένα μ'αυτό το απαίσιο πορτοκαλί.

Μα..απ'τον καθρέφτη ξημέρωνε κιόλας.. κι όλα θα βάφονταν μωβ... Κι άλλο τσιγάρο.

Διάολε, αυτές οι ευθείες κάνουν αυτή την πρώτη στροφή να μοιάζει τόσο προκλητική.

Είχε ήδη φτάσει.

Θα έλεγες πως απόψε δεν ήθελε να γυρίσει πουθενά.

Άφησε το αμάξι σ'ένα πεζοδρόμιο πάνω.

Το υπόγειο, δεν θα το άντεχε τώρα.