όνειρο

Μα σε ποιον νομίζεις πως μιλάς?

Τόσα χρόνια θαρρείς δεν σ'έμαθα?
Τρελλός είσαι.
Αυτός είσαι, που ξεχνιέται καμιά φορά και πιστευει.
Νομίζει τουλάχιστον.
Στοιχειώνεις σε ξινισμένα υγρα ξεχασμένος
κάτω από τεράστιες σκονισμένες μαύρες σακούλες,
τυλιγμένος στην υγρασία της σκοτεινής αποθήκης.

μ'αναπνοές δικές μου, με δανεικές βολεύεσαι.

κάθε φορά τα ίδια κάνεις..

για πόσο ακόμα?

κι αρχίζεις πάλι να ιδρώνεις..
σαν το σκυλί γλύφεις τα μπροστινά σου πόδια

ανάποδα

ανάποδα

περπατάς

πάλι

ανάποδα

-Έχουμε λίγο ακόμα..

-Ωωωω, ναι, ε? Αλήθεια..

Γιατί συνάντησα ξανά εκείνον χθες βράδυ κι ήταν ιδαίτερα φλύαρος, ξέρεις!
αλλά όχι! δεν θα σου πω! όχι!

Θα δεις μόνη σου πως εκείνος ξέρει καλά τι λέει!
Ακούς? Μόνη σου.

Πίσω απ'τη τζαμαρία ξεχώριζε από μακριά η σκούρα του φιγούρα το πρωί.

Δεν είχε καμία όρεξη να δει πάλι τα μούτρα του κι ετσι παρέμεινε σκυφτή στο γραφείο, δήθεν πως είναι χωμένη στα μπόλικα χαρτιά της.

Πώς ένοιωθε την απειλή όσο μακριά κι αν ήταν κάθε φορά, πραγματικά εντυπωσιακό.

πως την ξεγελούσε κάθε φορά και πάλι πιο δεμένη ένοιωθε.
δική μου, της ψιθύριζε κάθε βράδυ που πριν κοιμηθεί του γυριζε την πλάτη.

της χάιδευε τα μαλλιά, περνούσε το χέρι του στη μέση της και όλο το βράδυ της μιλούσε.

αυτός ήταν ο χρόνος τους. μόνο οι δυο τους.

Περπατούσε στον διάδρομο με βήματα αργά να προλάβει να της κλέψει όσα μπορεί πριν πλησιάσει.
Και σήμερα πάλι κάτι δεν του άρεσε, για την ακρίβεια εδώ και μέρες κάτι είχε καταλάβει..

"σε είχε μάλλον βαρεθεί πια κι ας μην τολμά να στο πει" του 'λεγαν.

Να 'τος πάλι, σκέφτηκε.

Σήμερα, δεν θα της μιλούσε.

Την άφησε πίσω του ήσυχη.

Θα της περάσει, σκέφτηκε.

Θα ηρεμήσει και θα ΄μαστε όπως πριν.

Μόνο γύρισε την επιγραφή της γυάλινης πόρτας του γραφείου της περνώντας.

τώρα έγραφε:

"ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ".

Κάθισε απέναντι σιωπηλός. Ακίνητος.

Την κοιτούσε μόνο στα μάτια.

Χτύπησε το τηλέφωνο.

-Γύρισες επιτέλους?

-Εεε.., δεν έφυγα τελικά, έμεινα σπίτι.

-Εχθές βράδυ.. έμαθα! χθες επιτέλους έμαθα πώς πετάνε, ακούς!

-..χθες το βράδυ μετρούσα σπασμούς ..