6.6.07


Kάποτε θα θυμηθώ κάτι τόσο ωραίο, θά 'ναι φθινόπωρο σ' εκείνη τη μικρή πάροδο με τα υαλοπωλεία, εκεί που, όταν ξεπέσαμε, ο πατέρας πουλούσε ονειροκρίτες ― από τότε δεν ξαναβγήκα απ' τ' όνειρο κι όμως κρύωνα, αλλά μπορούσα τουλάχιστο να παραδοθώ στ' ανώμαλα πάθη μου: τη μελαγχολία ή το συνωστισμό ― γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση
σαν την αθανασία των ποιητών.


Τ.Λειβαδίτης
Ανώμαλα Πάθη

7 comments:

gitsaki said...

Πολύ όμορφο.
Καλημέρα!

οι σκιές μιλάν said...

Επίσης μπορείς να πεις πως έζησες έναν καιρό μέσα σ΄ένα ακουάριο που σου έδωσε απλόχερα την μυρωδιά και την αίσθηση στο λαρυγγι της ομίχλης, την πίεση της πρασινάδας ατέλειωτων καλοκαιρινών ήμερών και τη δίψα, την οδυνηρή δίψα, μιας κατάστασης ακαθόριστης και απροσπέλαστης. Πως τώρα βάζεις τα χέρια στη μέση κτυπάς το πόδι στο βρεγμένο χώμα και το βλέμμα...πλαταίνει.

Ένας καιρός φεύγει, ένας έρχεται.
:)

veloz said...

kanenan pote den agapises 'i mipws tous agapises elika olous? apo ligo?

modulor said...

και να βρέχει...
όπως τώρα

Angel Vs Life said...

oxi, den ginetai na min agapiseis pote kanenan, den ginetai me tipota...

elen said...

gitsaki, :)

σκιές, κάποτε θα θυμηθώ..

veloz, αγαπάς λίγο?


modulor και να βρέχει :)

elen said...

angel vs life, ναι, μάλλον δεν γίνεται.