1

κουε

-Να σας ρωτήσω, το τρώτε το χοιρινό;
-Η αλήθεια είναι πως το αποφεύγω, με δυσκολεύει στην πέψη.

tired

America - A Horse With No Name

ΕΚΕΙΝΟΣ

θα είναι η πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού και θα φοράω το καινούργιο μου μαύρο φουστάνι. θα ΄χω βάψει τα μαλλιά μου μαύρα κι αυτά και θα ΄χω πιάσει τα μισά ψηλά γιατί ζεσταίνομαι. θα με παρατηρείς να περιφέρομαι στο παραγεμισμένο μαγαζί αναζητώντας λίγη ησυχία κάθε που θα βαριέμαι αφόρητα. θα μου κλείνεις το μάτι συνομωτικά όταν δεν μας βλέπει κανείς κι όταν δεν θα 'χω πλησιάσει καθόλου να σου μιλήσω από κοντά θα βρεις μια ευκαιρία να μου αφήσεις δυο λόγια αληθινά σε μια απόδειξη πάνω στ'αμάξι.

θα το δω φεύγοντας.

θα 'χεις δυο χειμώνες τον αριθμό μου και δεν θα ΄χεις πάρει ποτέ. ούτε κι εγώ. κάθε που αλλάζω θα στον δίνω και τα δύο επόμενα καλοκαίρια θα με γεμίζει χαρά κάθε που θα το σκέφτομαι. άλλωστε εμείς είπαμε, θα συναντιώμαστε τυχαία.

θα πίνουμε μαζί το τελευταίο σφηνάκι ώσπου να μην μπορούμε πια να το κάνουμε και θα βλέπουμε μαζί το ξημέρωμα παίζοντας με την άμμο.

θα αφήσεις τους φίλους σου στο μαγαζί για να με πας σπίτι τότε που είχα πιει πολύ και μέχρι να βγω απ'το μπάνιο θα ΄χεις φύγει.

δεν θα με φέρεις ποτέ σε δύσκολη θέση. εγώ θα το κάνω.


θα σου λέω μικρά πραγματάκια που θα σου φαίνονται σημαντικά και θα μου δίνεις τα μεγάλα δικά σου λίγο λίγο τη φορά.

δεν θα με φοβάσαι ούτε εγώ εσένα γιατί μάλλον είμαστε άνθρωποι τέτοιοι που όταν μπορέσουν σε καθρέφτη να δουν ξεδιπλώνονται.


θα μου δώσεις το πιο γλυκό φιλί των τελευταίων χρόνων στο μάγουλο και θα με πεις ψυχή σου που άλλα τόσα θα το θυμάμαι.

θα σε προσέχω όπως μπορώ για όσο και ότι θα δεις από μένα θα 'ναι μονο εγώ.

αυτό στο υπόσχομαι


θα γελάσεις με την αντίδρασή μου όταν κάποιον χρειάστηκε μια φορά να αποφύγω και θα μου πεις πως οι ουρές μου παραείναι πολλές.

θα γελάσω πολύ μ'αυτό.

θα φύγω γρήγορα για το σπίτι εκείνο το βράδυ και θα κάτσω να γράψω ένα σωρό σκέψεις γιατί φοβάμαι πως θ'αρχίσουν σαν πεταλούδες να τρέχουν απ'το στόμα.

κάτω απ'το μαξιλάρι μου έχω τις πιο ζεστές εικόνες
el

5,5

είχε σκύψει να την βοηθήσει να δέσει το κορδόνι της.

-πως τα καταφέρνεις μια ζωή να αγοράζεις παπούτσια που δεν μπορείς να φορέσεις;

-μ'αρέσει να τα βλέπω.

όλες οι κινήσεις αργές, με ευλάβεια εκείνη σκυμμένη στα γόνατα να προσπαθεί ακόμα.

άθελά της την πόνεσε για μια στιγμή και μια φωνή πάγωσε την εικόνα.

-βρε μπαμπά με πονάς!

-......

ακολούθησαν κάμποσα δευτερόλεπτα σιωπής

-άκουσες;

-άκουσα.

.....

freedom

Gynaika

στη διαδρομή

εξερχόμενες ελπίδες φτερουγίζουν παίζοντας κρυφτό ανάμεσα σε φύλλα και κλαδιά στην μουριά της απέναντι πλατείας.

βουτιά πνιγμένη κολυμπώντας πλαι σ'ηλεκτροφόρα καλώδια, στριμωγμένη.


εικόνες απ'την τελευταία παράσταση, καρφιτσωμένες μαζί με τις υπόλοιπες αποδείξεις στα δεξιά της ταμειακής


γονατιστή κρυφοκοιτά η ζωή σχηματίζοντας λέξεις με χνώτα στο τζάμι

"θα ΄ρθεις..;"


στον απέναντι καθρέφτη κυλάν δυο σειρές ουράνια τόξα..


"ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ..ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΕΔΩ" ..ακούς από μια φωνή από κάπου στο βάθος και γεμίζει ξανά το ποτήρι σου κόκκινο, γλυκό κρασί.

Michael Nyman - The heart asks the pleasure first

tales

όταν καταλάβεις πως σε προφύλαξε η ζωή από κάτι χειρότερο
δεν μπορείς παρά να νιώθεις





ευγνωμοσύνη

ανάγλυφη μνήμη

Μ'ένα φύσημα εμφανίστηκες
λες και κάποιος σ'έσπρωξε και βρέθηκες εδώ, από λάθος
σαν κουρασμένος ξένος μ'εκείνο τ'αλλόκοτο περπάτημα
έψαχνες μια γωνιά να την κάνεις δική σου

σκοπός
κανένας

τρέχει ο ιδρώτας και φτάνει στα πόδια σου
μπλεγμένος μ'άλλα λιποειδή σου που
σ'ενα ωκεάνιο κύμμα φορτώνεις
σε μια γιαλάδα να σβήσουν
ξεκινώντας το κατηφορικό τους ταξίδι.
το μακρινό,

εντός σου

τρέχουν

μπροστά σου

όλα διαφανή μοιάζουν

τώρα μου λες

-τι έφταιξε;
-η ομορφιά, μπορεί,
η αλήθεια ίσως.

πόσο μοιάζουν αυτα τα δυο

οι άγνωστοι εμείς

....
πως με λένε;
αλήθεια δεν θυμάμαι.

ούτε αν ποτέ είχα κάποιο θυμάμαι
πάνε χρόνια από τότε που κάποιος με φώναξε
και δεν μιλώ πια παρά μόνο σαν βρέχει
τότε που πιάνουμε την κουβέντα με μια στάλα βροχή
σαν φίλοι παιδικοί που ξέρει ο ένας τον άλλο καλύτερα απ'τους ίδιους
εκείνη ίσως ξέρει να σου πει

μπορεί να τη δεις να 'ρχεται να κουρνιάσει ξανά στο λαιμό μου.
να προλάβεις πριν σβήσει όπως κάθε ξημέρωμα.
την περιμένω απόψε..

σε γρατζουνάν τα στάχια στο κεφάλι
μα πια δεν πονάς
μόνο σκουπίζεις με τις στεγνές άκρες των δακτύλων σου το αίμα
και ζωγραφίζεις κόκκινα πουλιά στο λιγοστό χώρο στον τοίχο σου
που είναι ακόμα λευκός.

.....

θα αφεθείς στον αέρα
ένα βράδυ γλυκό σαν και τούτο
και κάθε που φυσσά θα ταξιδεύετε αγκαλιά..


θα σου απλώσω το χέρι μια νύχτα και θα δεις που θα φύγουμε
μακριά θα πάμε.. εκεί που γεννηθήκαμε μια αυγή σ'ένα θαύμα
και θα ΄ναι όμορφα.
στο υπόσχομαι.

μην κλαις μόνο.
θα κλάψουμε μαζί μια μέρα για όλα
να το θυμάσαι
είναι ότι έχεις να κουβαλάς για να φτάσουμε.

είμαι εγώ
που είμαι για σένα



"Σαν τους θαυματοποιούς
που όλη τη μέρα χαρίζουν τ'όνειρο στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους
πιο φτωχοί κι απ΄τους αγγέλους".



Tear - The Smashing Pumpkins

Ανατομία ενός εγκλήματος: Μάθημα 1ο

-Κλείσε το blog γιατί θα σε κάνω εγώ να το κλείσεις!!

-Προλαβαίνω να ανεβάσω ένα τελευταίο;

"Na Ponta dos Pés"

οι άγνωστοι εμείς

3M

τρίτη συνεχόμενη μέρα που ξυπνάς από το ίδιο όνειρο. τί συμβαίνει;
ανοίγεις τα μάτια δειλά,τα άνοιξες άραγε;
θόρυβος σε μαύρο φόντο..
δέντρα να μαστιγώνονται απ'τον αέρα με μανία
να πλημυρίζουν το σκοτάδι θόρυβο. ξύπνησες άραγε;
τα ξανακλείνεις.
γυρνάς απ'την άλλη σαν να θες να μοιράσεις το βάρος.
πονάει το στομάχι σου, νιώθεις κάτι σαν γρατζουνιά.
να σηκωθείς. να βραχείς θες. κατι σαν..
θυμάσαι τ'όνειρο. μια φιγούρα στέκεται ακριβώς απέναντί σου,
σε μέρος άγνωστο και σκοτεινό, ό,τι μπορούσες να δεις μέσα στο λίγοστό φως ενός ξεχασμένου κεριού σε μια γωνία. σε κοιτά χωρίς να μιλάει. κατευθείαν στα μάτια.
μια ανάγκη σε σηκώνει γρήγορα. να βραχείς θες.
ίσως σ'άνακουφήσει.
σχηματίζεις αριθμούς.. μα σταματάς.
το σκέφτηκες.
και σταμάτησες ήδη.
μάλλον δεν είναι καλή ιδέα.
το κλείνεις και το κρύβεις απ'τα μάτια σου. στο συρτάρι κι αυτό.
προσπαθείς να σηκωθείς και κρατιέσαι απ'το τοίχο, μένεις για λίγο έτσι.
δεν έπρεπε να είχες κοιμηθεί τόσο.
χωρίς ν'ανοίξεις τα φώτα βρίσκεσαι με αργές κινήσεις κάτω απ΄το νερό.
για μια στιγμή, νομίζεις πως νιώθεις λίγο καλύτερα.

εκείνη

με κοιτάς;
με κοιτάς;
με κοιτάς

δες πόσο της μοιάζω.
δες πόσο τρομάζω κάθε που την βλέπω
να χτυπά μια στο ταβάνι
και μια στο πάτωμα
με δύναμη χοροπηδά
και σαν κουραστεί,
ήσυχη έρχεται να βολευτεί πάλι στον ώμο μου

την βλέπεις κι εσύ, έτσι δεν είναι;
βγήκε ξανά στο δρόμο.
στηριγμένη στις μύτες των ποδιών της

στέκομαι.
σκύβω το κεφάλι στο πλάι να κλέψω άλλο ένα χάδι
κι απλωμένες βρίσκω στα κάγκελα μια σειρά υγρές λέξεις

έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι.
θα μ'αφήσεις να διαλέξω πρώτη;

πρώτα θα κρυφτώ
ύστερα θα σημαδέψω
στο αριστερό σου ημισφαίριο
κρύφτηκα

πάμε ξανά

Sleeping With Ghosts

καμιά φορά ακολουθώ μια λεπτή μπλε γραμμή από ψηλά
πως καταλήγει στη θάλασσα,
εκεί βλέπω όλη εμένα
είμαστε ό,τι έχουμε .. χνούδι

στο γραφείο

είναι τόσα που πρέπει να κάνω, τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν

κι εγώ αναρωτιέμαι να γράψω τίποτα ή να ανάψω τσιγάρο?
μήπως να φτιάξω καφέ? πάω καλύτερα μια βόλτα. (το λένε και Νομαρχία ενίοτε)
στα τηλέφωνα είμαι συνεχώς απασχολημένη κι αν κάνεις πως πλησιάζεις δεν προλαβαίνω,
έχω άλλα να κάνω. να δω πότε θα βγω..
περνάνε τόσα πράγματα απο το μυαλό μου κι ούτε ένα απο αυτά που να 'χει να κάνει με τη δουλειά μου. Τα επείγοντα, καλύτερα τα εξαιρετικά επείγοντα, τα βολεύω τις Κυριακές.
το κακό είναι πως αυτή τη στιγμή αν λείψω, γυρνώντας μάλλον θα κάθεται άλλος στη θέση μου, δικαίως. το κακό όμως δεν είναι αυτό, είναι πως ο μόνος λόγος που δεν το κάνω, είναι η βαρεμάρα που νιώθω στην υποψία αναζήτησης νέας θέσης.
γιατρέ μου,
πρέπει να σε δω, επειγόντως

όχι δεν είναι το καλοκέρι, αυτό αργεί ακόμα.

φιλιά σ'αυτούς που πάνε διακοπές και που πολύ θα μου λείψουν,
φιλί στο μικρό που ήρθε χθες χαράματα και μου 'φτιαξε το βράδυ,
φιλί στο μικρό μου πόνυ

p.s N. αν κάποια στιγμή σε πετύχω πουθενά, δεν πρόκειται να δείξω ίχνος επιείκειας :ΡΡΡ

Lemon Tree Animation (with Subtitles)

Άοπλη

με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι,

δίχως όπλα

οι αστραπές διχάζουν τη σκέψη,

σκεπάζουν του χτύπους,

μια που σε φτάνω

ακολουθώ τις σταγόνες

έρχεσαι μέσα μου, με διασχίζεις

ουρανός με θάλασσα ένα παραβάν γκρι, στα μάτια σου

ήταν που είδα

σκιές.

βοήθειά μας

ܐܰܒܽܘܢ ܕܒܰܫܡܰܝܳܐ

ܢܶܬܩܰܕܰܫ ܫܡܳܟ

ܬܺܐܬܶܐ ܡܰܠܟܽܘܬܳܟ

ܢܶܗܘܶܐ ܨܶܒܝܳܢܳܟ

ܐܰܝܟܰܢܳܐ ܕܒܰܫܡܰܝܳܐ ܐܳܦ ܒܐܰܪܥܳܐ

ܗܰܒ ܠܰܢ ܠܰܚܡܳܐ ܕܣܽܘܢܩܳܢܰܢ ܝܰܘܡܳܢܳܐ

ܘܰܫܒܽܘܩ ܠܰܢ ܚܰܘܒܰܝܢ ܘܰܚܬܳܗܰܝܢ

ܐܰܝܟܰܢܳܐ ܕܐܳܦ ܚܢܰܢ

ܫܒܰܩܢ ܠܚܰܝܳܒܰܝܢ

ܠܳܐ ܬܰܥܠܰܢ ܠܢܶܣܝܽܘܢܳܐ

ܐܶܠܳܐ ܦܰܨܳܐ ܠܰܢ ܡܶܢ ܒܺܝܫܳܐ

ܡܶܬܽܠ ܕܕܺܝܠܳܟܺ ܗܝ ܡܰܠܟܽܘܬܳܐ

ܚܰܝܠܳܐ ܘܬܶܫܒܽܘܚܬܳܐ

ܠܥܳܠܰܡ ܥܳܠܡܺܝܢ ܐܰܡܺܝܢ܀

ΚΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙΟΛΑΣ ΝΕΚΡΟΙ

Take The Long Way Home

The long way home....
Now I'm in the flow
The long way home....

I've been in places by chance, never intended to go.
And so ended my youth, I once depended on proof,
now I'm in the flow.
There are things I know beyond knowing.
Seems growing.
I lift ya of the earth, mundane and glum, out the
solar system, way past the sun. Till my
kingdom come.

I guided sleeping rough on the streets in the rain.
I guided learning to share my people's pain.
I guided making flowers of broken hearts of stone.
I guided 'cause I always took the long way home...