Ήταν ήδη τρεις και το γνωστό μπαρ θα έκλεινε σε περίπου δεκαπέντε λεπτά.
ίσα ίσα προλαβαίναμε για ένα τελευταίο σφηνάκι.
Η Ε. έβαλε σε όλους.

-Θα φύγεις τελικά;
-Δεν έχω ιδέα.
-Και πότε θα μάθεις;
-Καμία ιδέα.
Γέλασε, δεν άκουσε και κάτι καινούργιο.

Αγκαλιαστήκαμε κι είπαμε καληνύχτα.
Αλλάξαμε δρόμους.
Θα τα λέγαμε ξανά..όποτε.

λέω απόψε θα κοιμηθώ με το τραγούδι που με ξυπνάει,
θα ανάψω γύρω σου κεριά
και θα κάτσω δίπλα σου.
με τα δυο μου χέρια θα σε κρατώ απ΄τους ώμους.
θα τα τυλίξω έπειτα γύρω σου..
.. στην τελευταία σου ανάσα
..θα μείνω να παρατηρώ τα μελανιασμένα σύν νεφα
στα παγωμένα σου μάγουλα
..απόψε δεν θα συμβαίνει τίποτα.


όταν μείναμε οι δυο μας πλησίασε, μου χάιδεψε τον ώμο και μου ψιθύρισε στ'αυτί:

"να πας"
έρχομαι λοιπόν.

Γ. Σταύρου

"Θεσσαλονίκη"