ξέρω ότι ο θυμός κι απελπησία μου δεν περιγραφονται, ξέρω ότι με πιάνει ρίγος μπροστά στα άρθρα και στην τηλεόραση
ξέρω ότι υπάρχουν σημερα άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους, τη γυναίκα τους, μάνα και πατέρα και φίλους βλέπω το σπαραγμό και την απόγνωση σε λόγια και μάτια απελπησμένα
θλίβομαι και θυμώνω κλαίω κι αναρωτιέμαι γιατί. κανείς δεν πρόκειται να απαντήσει κι ουτε και θελω γιατί κατά βάθος την ξέρω και βρίσκομαι να μιλώ εγω που δεν έχασα τίποτα
ας βρεθεί κάποιος που να μπορεί να δώσει λόγο σ'έκείνο τον πατέρα που έδιωξε όλη του την οικογένεια, παιδια, γυναίκα πατέρα και μάνα για να σωθούν και σώθηκε εκείνος.. ένα λόγο να ζήσει ένα λόγο να κρατηθεί το μυαλό να το χωρέσει
πως είναι δυνατόν να μην συσχετιστεί με την προεκολογική περίοδο, πως να μην υποψιαστείς μια 77χρονη για εμπρησμό, όλα αυτά όμως είναι "της επόμενης μέρας" αυτό που σκέφτομαι συνεχως είναι το να προσπαθείς να δώσεις ανάσες ζωής στο παιδί που καίγεται μέσα σου, στην αγκαλιά σου μέσα, τα ουριαχτά του, τα δικά σου\
τη ζέστη στο σώμα το βοήθεια πριν κλείσει ο λαιμός
πυροσβέστες, πολίτες, άνθρωποι μές την μάχη με ό,τι μπορούν κι ύστερα αναγνωρίζουν στα πτώματα τα όνειρά τους τα ίδια. τη ζωή τους την ίδια
δεν ξέρω τι να πω κι είπα ήδη τόσα
όπως το 'πες μηδενικά.
και τώρα που σου γράφω ακουω για την αναζωπύρωση στον Υμηττό.
πρωτοβουλία απο bloggers Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.
ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.
Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.
lene oti to telos tou kosmou tha erthei otan ena paidi rwtaei tous goneis tou ti einai dentro exoume ftasei polu konta nomizw oti den emeine tipota pou na mhn exei kaei exw apisteyto thumo mesa mou k pragmatika den mporw na katalavw poios mporei na thelei na valei fwtia sta oneira mas stis elpides mas sthn zwh mas sto AYRIO mas h apolyth katastrofh den to xwraei to mualo mou.. k kathe mera k nees fwties apelpisia
Συναισθήματα πάνω από την οργή. Πάνω από το θυμό. Πάνω από την απελπισία και τη θλίψη. Πρωτόγνωρα συναισθήματα και σκέψεις. Μίσος. Για όλο αυτό. Πόσο να χωρέσει το μυαλό του ανθρώπου. Πόσο πόνο, πόσο θάνατο. Σκέφτομαι τους ανθρώπους αυτούς να τους περιστοιχίζει ο θάνατος. Και την πιο τραγική γνώση του θανάτου από τους ίδιους. Και δεν αντέχω. Δεν το αντέχω άλλο. Και ποιον να επικαλεστώ; Ποια Θεία δίκη; Ποιο Θεό; Ο Θεός που δεν επεμβαίνει στην ανθρώπινη ιστορία; Ωραία δικαιολογία για να καλύψουν την ανυπαρξία.
20 comments:
άλλοι καίγονται ζωντανοί
κι άλλοι πάλι παραπονιούνται για τη στάχτη στα μπαλκόνια τους
δε γαμιόμαστε λέω εγω
kai mi xeirotera..
Είχαμε την ωραιότερη χώρα στον κόσμο.
Τώρα είμαστε μηδενικά.. δεν υπάρχουμε καν στο χάρτη.
veloz τι να πω;
τι;
sea starlett δεν ξέρω,
δεν ξέρω αν ήταν η ωραιότερη στον κόσμο
ξέρω ότι ο θυμός κι απελπησία μου δεν περιγραφονται, ξέρω ότι με πιάνει ρίγος μπροστά στα άρθρα και στην τηλεόραση
ξέρω ότι υπάρχουν σημερα άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους, τη γυναίκα τους, μάνα και πατέρα και φίλους
βλέπω το σπαραγμό και την απόγνωση
σε λόγια και μάτια απελπησμένα
θλίβομαι και θυμώνω
κλαίω κι αναρωτιέμαι γιατί.
κανείς δεν πρόκειται να απαντήσει
κι ουτε και θελω γιατί κατά βάθος την ξέρω
και βρίσκομαι να μιλώ εγω που δεν έχασα τίποτα
ας βρεθεί κάποιος που να μπορεί να δώσει λόγο σ'έκείνο τον πατέρα που έδιωξε όλη του την οικογένεια, παιδια, γυναίκα πατέρα και μάνα για να σωθούν και σώθηκε εκείνος..
ένα λόγο να ζήσει
ένα λόγο να κρατηθεί το μυαλό
να το χωρέσει
πως είναι δυνατόν να μην συσχετιστεί με την προεκολογική περίοδο, πως να μην υποψιαστείς μια 77χρονη για εμπρησμό, όλα αυτά όμως είναι "της επόμενης μέρας" αυτό που σκέφτομαι συνεχως είναι το
να προσπαθείς να δώσεις ανάσες ζωής στο παιδί που καίγεται μέσα σου, στην αγκαλιά σου μέσα, τα ουριαχτά του, τα δικά σου\
τη ζέστη στο σώμα το βοήθεια πριν κλείσει ο λαιμός
πυροσβέστες, πολίτες, άνθρωποι μές την μάχη
με ό,τι μπορούν κι ύστερα αναγνωρίζουν στα πτώματα τα όνειρά τους τα ίδια. τη ζωή τους την ίδια
δεν ξέρω τι να πω
κι είπα ήδη τόσα
όπως το 'πες μηδενικά.
και τώρα που σου γράφω ακουω για την αναζωπύρωση στον Υμηττό.
....
δεν μπορούσα να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις.
(και δεν βλέπω ποτέ)
δεν ξέρω τι περίμενα..
ένοιωσα πάντως εγώ, η επίσης ασφαλής, το μυαλό μου να "φεύγει".
και πως να μην νιώσεις;
με όλες αυτές τις τραγικές εικόνες που παρακολουθύμε όλοι τρίτη μέρα σήμερα;
δεν έμεινε τίποτα λέμε
We are the CURSED ones!!!!
είναι καπως σκληρό.
κι όμως είναι... δυστυχώς είναι..
εχεις δίκιο dolphin, είναι.
πρωτοβουλία απο bloggers
Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.
ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.
Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.
ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.
Διαδώστε το.
lene oti to telos tou kosmou tha erthei otan ena paidi rwtaei tous goneis tou ti einai dentro
exoume ftasei polu konta
nomizw oti den emeine tipota pou na mhn exei kaei
exw apisteyto thumo mesa mou k pragmatika den mporw na katalavw poios mporei na thelei na valei fwtia sta oneira mas stis elpides mas sthn zwh mas sto AYRIO mas
h apolyth katastrofh
den to xwraei to mualo mou..
k kathe mera k nees fwties
apelpisia
ευχαριστώ etalon,
θα το κάνω.
constat_dreamer, ποιος, ποιοι; γιατι;
εχω μαυρίσει όπως όλοι.
η επόμενη μέρα για μένα φαίνεται πως δεν ήρθε ακόμη.
Συναισθήματα πάνω από την οργή. Πάνω από το θυμό. Πάνω από την απελπισία και τη θλίψη. Πρωτόγνωρα συναισθήματα και σκέψεις. Μίσος. Για όλο αυτό. Πόσο να χωρέσει το μυαλό του ανθρώπου. Πόσο πόνο, πόσο θάνατο. Σκέφτομαι τους ανθρώπους αυτούς να τους περιστοιχίζει ο θάνατος. Και την πιο τραγική γνώση του θανάτου από τους ίδιους. Και δεν αντέχω. Δεν το αντέχω άλλο. Και ποιον να επικαλεστώ; Ποια Θεία δίκη; Ποιο Θεό; Ο Θεός που δεν επεμβαίνει στην ανθρώπινη ιστορία; Ωραία δικαιολογία για να καλύψουν την ανυπαρξία.
samaritan χορεύουν διαβόλοι στο στόμα μου πέντε μέρες τώρα..
Είμαι τόσο μα τόσο θυμωμένη!
pixie μου, όλοι κάπως έτσι.
να δω θέλω τι θα γίνει
Κι όμως συμβαίνει, δυστυχώς.
:( εχω ακούσει τόσα και τόσα πράγματα που το μυαλό μου εχει γίνει ..δεν βρίσκω λέξη,. κατι σαν πουρές.
πώς ν'αντέξει αυτή η νοημοσύνη τέτοια κακομεταχείριση;
Post a Comment