Δέκα

...Δέκα...

ώρες κρεμασμένη στους δείκτες του ρολογιού.

μίλια με μοναδική αποσκευή ένα πακέτο marlboro, ταχύτητα και σύννεφα που κολλάν στα λεπτά και δυσκολεύεσαι να τους βρεις σχήμα ή όνομα, όλα κατευθυνόμενα στο κεφάλι σου, με φόρα..

Μίλια με κόκκινα μάτια, και η απόφαση της στιγμής,

και δε φαντάστηκε κανείς τους ποτέ πως θα ήταν το ίδιο.

...Δέκα...

λεπτά για να φύγουν από το σπίτι ακόμη αγκαλιά στο αστροσκοτάδι.

Κι εκείνη δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτα. Όσο μπορούσε εγκλώβιζε τη στιγμή που τόσο περίμενε χωρίς να την ξέρει, σ'ενα τώρα που δεν θα της το έπαιρνε τίποτα.

-Χριστίνα μου, αγάπη μου, το πίστευες ποτέ ότι θα κρύβομαι για να ρθω να σε συναντήσω;

-Σςςς

της τράβηξε το χέρι πιο σφιχτά γύρω απ΄τη μέση του, το φιλούσε,

νύχτα ακόμη και μόνοι τους, τόσο ολόκληροι μαζί που δεν τους ξεχώριζες

ναι το τόσο μοναδικό ένα

-Χριστίνα μου, αγάπη μου πες μου, πες μου σε παρακαλώ πως μ'αγαπάς!

-Σ'αγαπώ.

-Πες μου πως δε σταμάτησες ποτέ!

-Ποτέ.

...Δέκα...

-Ξέρεις Χριστίνα μου πόσο σ'αγάπησα, πες μου ξέρεις;

-Ξέρω.

-Δεν ξέρεις - και θέ μου πότε θα σε ξαναδώ...κράτα με πιο σφιχτά κράτα με!

δεν εύχεται ποτέ τίποτα, αν σου απαντούσε ειλικρινά έχει μία,

μα δεν τολμά ποτέ να την κάνει, μη τύχει και την ακούσει.

...Δέκα...

μετά τις επτά πρωινή.

Για πρώτη φορά τον άφησε στο αεροδρόμιο και δε βούρκωσε.

Όταν το αίμα παγώνει δεν μπορείς, αυτός της το ΄χε μάθει.

Χωρίς ερωτήσεις ή απαντήσεις γιατί δεν οφελούν πουθενά όταν νιώθεις

πως ξεπερνάς τον εαυτό σου,

όλες τις ώρες, την κάθε στιγμή, όπως τότε, όπως πάντα, αυτός της το 'χε μάθει.

Να θες να διαλυθείς, να βλέπεις τον εαυτό σου να χάνεται σκόνη.

να τον βλέπεις στον άλλο

να σου λείπεις κι εσύ

"Είσαι το παιδί μου"

...Δέκα...

μετά τις οκτώ

τρία

τσιγάρα

σκέψεις και συναισθήματα χορεύουν τανγκό

και έξι σελίδες γράμματα

σ'αυτό το ίδιο σπίτι που δεν ήταν ποτέ του πιο άδειο.

Στο 'χα πει

εσύ μου το 'χες γράψει..

πάνε δέκα χρόνια και κάτι..