8.2.12

γουοναμπι αφορμη

Καπνίζω τώρα. Πολύ τελευταία. Είναι κι αυτή η θλάση που με ακινητοποιεί..
Ξέρεις τι;; Σκέφτομαι πως τίποτα δεν μπορεί να βαρέσει όταν δεν έχει πού.
Όλοι έχουμε τοίχους. Κάποιοι τους ξύνουν περισσότερο, να πάρει κανείς μάτι. 

Δε έδωσα νόημα σε τίποτα που δεν το πήρε από μόνο του. Κάποια λάθη έκανα, ελπίζω σε πολλά περισσότερα. 
Είμαι ένα πιστό σου αντίγραφο, ένα μοντέλο σε όλα μα δεν έχω θέμα γιατί είμαι εδώ να μου εξασφαλίσω κάθε αντάλαγμα. Ούτε αμφιβολίες, δεν καταπίνομαι. Μαθαίνω. 
Μόνο που δε θέλω να γυρίσω. Μόνο όποιος θέλει, μην έρθει μαζί.  
Κάπως έτσι δέχτηκα πως ίσως για κάποια πράγματα δεν φταίει κανείς, ούτε καν εγώ.
Κάπως έτσι σου χωστώ που δεν μετανιώνω για τίποτα, πως μπορούν να μετανιώνουν, ποτέ δεν  κατάλαβα. 
Είμαι αυτό που πρωτομεγάλωσες με αγάπη και νόημα που είχα από μόνη μου. 
Ίσως είμαι το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις. Για σκέψου. ή μάλλον άστο. δεν είναι ώρα να μπλέκουμε ζητήματα. 
Εγώ ήθελα μόνο να πω πως απλώς να σε θυμήθηκα σε μία ακόμη πτυχή, με μια γουάναμπι αφορμή. Και μ'έχεις αφήσει μ'ενα σωρό ερωτήματα. 
Γιατί την έκανες νωρίς και μόλις στα είκοσί μου, δεν σ'είχα ρωτήσει τίποτα. 

Τις πιο πολλές φορές είμαι ένα κυνικό κωλόπαιδο. Εσύ τι λες, να μην το ξέρω;




3 comments:

Y. K. said...

ενα φαινομενικα αρραγες κωλοπαιδο.
μα τοσο μικρη κι ευθραυστη.το θυμαμαι καλα αυτο.οταν σε παρατηρουσα και δεν το ηξερες.οταν εβαζες τραγουδια για λιγους κατι ξημερωματα πανω σε ταρατσες.χμ.νομιζω δεν κανω λαθος.

αλις

elen said...

το βράδι στην ταράτσα που θυμήθηκες ήταν ένα απ'τα καλύτερα της ζωής μου αλις

:)))

άλις said...

μα και για μενα.μερικες καλα συντονισμενες στιγμες ειναι η ευτυχια.
φιλια μωρε