Θα πρέπει να ήταν γύρω στις 2.30, η βραδιά κυλούσε όμορφα
Είχαμε από ώρα πιάσει την κουβέντα. Για δεύτερη φορά σε δυο βράδια.
Προσπαθεί να εντυπωσιάσει την γκαρσόνα και χωρίς να το θέλω ακούω.
-Μα δεν είναι φοβερό παιδί? μου λέει.
-Απίστευτη γυναίκα, απαντώ.
Τον πλησιάζει και μιλούσαν για ώρα.
Αυτή απομακρύνθηκε, υποσχόμενη πως θα επιστρέψει σύντομα.
Το βλέμμα του έτρεχε πίσω της.
Γυρνάει πάλι δίπλα μου και από κάπου συνεχίσαμε την κουβέντα.
Θα είχε πάει σίγουρα 3.30 όταν με ρώτησε:
-Αλήθεια.., πόσο είσαι?
-26, απαντώ.
-Τα μάτια σου λένε 36.
Δεν απάντησα, ούτε τον κοίταξα.
Τ’ άφησα εσκεμμένα να κοιτούν απέναντι την κάβα.
Ίσως να έλεγαν πως αυτό δεν ήθελαν να το ακούσουν τώρα.