Ψέμματα

μια φορά προσευχήθηκες, όχι πως πίστεψες και ποτέ.
απλώς δεν έμενε και τίποτα άλλο.


τώρα γελάς και λες εγώ είμαι εδω.
χθες όμως ήμουν;
χορός που δεν μπορείς να σταματήσεις οι σκέψεις
χθες
ναι, τώρα δεν μπορείς.

φύλλα ημερολογίου οι μέρες που γυρνάν και τώρα σίγουρα δεν συμβαίνει τίποτα.
όσο και να τρέξεις

μόνο μουσικές, μουσικές και λευκά φουσκωμένα πανιά ξετυλίγονται
ταξιδεύουν ίσως για πρώτη τους φορά τόσο γρήγορα.

κι ούτε μπροστά σου να κλάψεις μπορείς.
ούτε αυτό. όρθιος σκοπός που ξεπήδησε από πίνακα.
κάηκα μέσα σ'εκείνη τη φύση που έτρεχα να της ξεφύγω ξενυχτούσα με το κλάμα των δέντρων.

και τώρα εδώ. για όσο.
πόση ειρωνεία;
.

και έδειχνα να πιστευω τόσο την αλήθεια που κρατούσα κρυμμένη
θα 'θελα να πιστευω.
θα 'θελα.

θα 'θελα να μην έφευγα όταν οι σκέψεις σου πλησίαζαν απειλιτικά κοντά μου.
θα '΄θελα και σ'ένα ποστ να ήμουν πιο ξεκάθαρη. για μια φορά.

τώρα δεν με νοιάζει.

τόσο μπορώ.
εκείνο το λυπημένο βράδυ

είχα με τη ζωή μου να κάνω.
είχα με μ'ενα να κάνω και τώρα ακόμα πιο πολύ.
ήμουν και είμαι κατά βάθος εγώ.
όχι αλλος, κανείς άλλος

σέρνω σε τσουβάλι τις μνήμες και τραγουδώ τον ήχο του
με το χέρι σου στο μαγουλό μου
πεθαμένες λέξεις. σιχαμένες λέξεις
όσο μ'άγγίζω πονάω.
κι είναι άλλος ο πόνος αυτός
χειρότερος

ο ορός μου είχε για μέρες χρώμα μπλε μα κανένας γιατρός δεν το είδε.
έτσι ήρθα.


τελικά ξέρω να λέω ψέμματα, με συγχαίρω